Jeżeli w bloku jest kilka klatek, a do jednej z nich prowadzi dziwnie długi podjazd, to znak, że właśnie tam mieszka osoba poruszająca się na wózku. Mało który ze starych budynków był projektowany z myślą o osobach niepełnosprawnych.
“Dwadzieścia lat czekałam na podjazd” – mówi Tereska, mieszkanka jednego z warszawskich bloków. Decyzje o wprowadzaniu udogodnień dla niepełnosprawnych podejmuje rada mieszkańców. Tereska nie miała siły się z nimi wykłócać. Wszystko sie zmieniło, gdy jedna z sąsiadek uległa wypadkowi i też siadła na wózek. “Przyszła się spytać, jak sobie radzę z tymi kilkoma schodkami. Więc jej powiedziałam, że stoję i czekam, aż ktoś mi pomoże.” Ktoś, czyli dwie silne osoby. W tamtych czasach Tereska nie mogła jeździć wózkiem elekrtycznym, mimo, że jest dla niej dużo wygodniejszy. “Wózek elektryczny jest za ciężki, żeby go nosić po schodach.”
Sąsiadka się zaparła i wywalczyła podjazd. Jednak w dziesięciopięrtowym bloku znalazło się jedenastu lokatorów, którzy uznali, że to nie jest dobra lokata wspólnych pieniędzy. Budowa stanęła na miesiąc. “Niedługo po tym, jak skończyli podjazd ta moja sąsiadka umarła. Została mi po niej najlepsza pamiątka.”
Matki z dziećmi, rowerzyści i ci, którzy zamiast dźwigać zakupy wolą je wozić – wszyscy korzystają z podjazdu. Tak, ci ktorzy protesyowali, też.